Saat 9.30’da Adnan Menderes Meydanı’ndayım. Belediyenin önüne ses düzeni yerleştirilmiş, Öğrenciler protokole ayrılan yerin karşısında “U” düzeninin de yerlerini almış. Tören alanında yeni belediye bandosu hazır bekliyor. Yıllar sonra belediye yönetimi AKP’den CHP’ye geçince böylesi günlerde görmeye alıştığımız mehter takımının yerini cumhuriyet bandosu almış oldu.
Öğrenciler pek heyecanlı, yerlerinde duramıyorlar. Öğretmenler devamlı ikaz etmek zorunda kalıyorlar. Eskisi gibi söz de dinlemiyor çocuklar. Derken uzaktan giderek yaklaşan bir başka bandonun sesi duyuluyor. Bu, Özel Özkocaman Koleji’nin okul bandosu olmalı. İşte bayrak ve Flamaları göründü bile… Halk ilgiyle izliyor bu bandoyu… Oysa eskiden her okulun bandosu vardı. Milli bayramlarımız stadyumlarda kutlanırdı. Şimdi şu kadarcık meydanı dolduramıyoruz.
Kaymakam, Garnizon Komutanı ve Belediye başkanından oluşan kutlama komitesi alana gelip, öğrencilerin ve halkın bayramını kutladıktan sonra yerlerine oturunca, kutlama programı başlıyor. Bilindik, değişmez bir akış… Program, resmi konuşmalar, şiirler, halk dansları ve özel gösterilerle devam ediyor.
Kürsüye yakın bir alanda, daha küçük bir öğrenci grubu görüyorum. Bunlar, Cumhuriyet konulu okullar arası resim, şiir ve kompozisyon yarışmalarında ilk üçe giren ilk, orta ve lise öğrencileri. Onlar farklı bir heyecanı yaşıyorlar bugün. Bir an önce ödüllerini almak istiyorlar. Önce üçüncüler, sonra ikinciler ve en sonda da birinciler çağrılıyor… Ödüllerini Kaymakam, Garnizon Komutanı ve Belediye Başkanı veriyor. Fotoğraflar çekiliyor. Çocukları belgeden çok, belgelere eklenen çekler sevindiriyor. Güzel bir uygulama. Derken alandaki kutlama programı sona eriyor.
Şimdi sırada toplu sünnet programı var. Kutlama belediye düğün salonunda yapılacak. Bu yıllardır yapılagelen artık gelenekselleşmiş bir olay. Ben de ilk kez, salondaki ortamı görmek için kalabalığa karışıyorum. Salondaki, üzerinde servisler açılmış, beyaz örtülü masalar kısa sürede doluyor. Ortalıkta beyaz sünnet kıyafetleri içinde çocuklar dolaşıyor…
Bu manzara karşısında birden Can Yücel’in “Yaşasın Cumhuriyet” başlıklı şiirini anımsıyorum. Tam da şu ortamla örtüşen, güzel ve anlamlı bir şiirdir. Biraz sonra sizlerle paylaşmak isterim. Önce Can Yücel’den söz etmek istiyorum. Can Yücel, bildiğiniz gibi cumhuriyetin en ünlü milli eğitim bakanı Hasan Ali Yücel’in şair oğludur. Hasan Ali Yücel deyince akla köy enstitüleri, tercüme bürosu ve onlarca Doğu/Batı Klasikleri gelir.
Oğluna göre ise O, “Çağın en güzel gözlü maarif müfettişi…” Ve Yücel, “Hayatta ben en çok babamı sevdim” adlı şiirinde babasını ne güzel anlatır…
Can Yücel, 21 Ağustos 1926’da İstanbul’da doğdu. Ankara ve Cambridge üniversitelerinde Latince ve Yunanca eğitimi aldı. İngiltere’de BBC Türkçe servisinde çalıştı. 1945-65 yılları arasında yazdığı şiirler çeşitli dergilerde yayımlandı. Toplumcu-gerçekçi şiir akımına bağlı kaldı. İnsan ve doğa sevgisini ön plana çıkardı. Bir ara Özgürlük ve Dayanışma Partisi İzmir 1. Sıra milletvekili adayı olduysa da seçilemedi. Kısa şiirleri sosyal medyada en çok paylaşılan şairimizdir. Son dönemlerde Datça’ya yerleşti. 12 Ağustos 1999’da İstanbul’da yaşama veda etti. Mezarı Datça’dadır. Evli iki çocuk babasıydı.
YAŞASIN CUMHURİYET
Gölköy adında bir köy varmış, Gelibolu’da
Televizyonda gösterdiler geçen gün.
Gelenek edinmiş köy halkı.
“Ben kendimi bildim bileli bu böyledir”
Diyor muhtar.
29 Ekim’de toptan sünnet ederlermiş çocukları
Derken ekranda entarili bir çocuk belirdi.
Kirvesi tutmuş kolundan
Yatırdılar bir kamp yatağına.
Ardından sünnetçi olacak zat boy gösterdi.
Elinde bıçağıyla.
Çocuk kaldırdı başını bağırdı.
“YAŞASIN CUMHURİYET!” DİYE
Bunun üzerine de ekran karardı.
Korkarım bu, sade Gölköylülerin değil, umumumuzun
Sade küçüklerin değil, büyüklerimizin de
Düştüğü bir tarihi yanılgı.
Çünkü SÜNNET değil FARZDIR Cumhuriyet.
Şiir: Can Yücel
Kompozisyon dalında dereceye giren liseli öğrenciler…
